اثر پیش تیمار بذور با پاکلوبوترازول بر برخی خصوصیات مورفولوژیکی و فیزیولوژیکی چمن پوآ تحت شرایط تنش خشکی

محدودیت منابع آب و خشکی از عوامل تنش زای محیطی است که رشد کمی و کیفی گیاهان را محدود می کند، بنابراین یافتن روش ها و استراتژی هایی برای القاء مقاومت به تنش خشکی در گیاهان، مورد توجه زیادی قرار گرفته است. یکی از راهکارها جهت غلبه بر اثرات نامطلوب خشکی، کاربرد تنظیم کننده های رشد گیاهی است. پاکلوبوترازول یک کندکننده رشد گیاهی است که اثرات مثبت آن در کاهش اثرات نامطلوب تنش های غیرزنده بر گیاهان گزارش گردیده است. به منظور بررسی تأثیر کاربرد پاکلوبوترازول بر برخی ویژگی های رشدی، فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی چمن پوآ ارقام بارون و یوروگراس تحت شرایط تنش خشکی، آزمایش گلدانی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 12 تیمار و در 3 تکرار و 2 مشاهده انجام گرفت. تیمارهای آزمایشی شامل سطوح مختلف آبیاری در 3 سطح (40، 70 و 100 درصد مزرعه ای) و پیش تیمار بذور با پاکلوبوترازول در 4 غلظت (صفر، 15، 30 و 45 میلی گرم در لیتر) بودند. نتایج نشان داد که با افزایش سطح خشکی، پارامترهای رشدی گیاه (ارتفاع بوته، سطح و عرض برگ، وزن تر و خشک سرزنی شده گیاه و ریشه، شمار متوسط پنجه زنی و کیفیت چمن)، مقادیر کلروفیل و میزان نسبی آب کاهش یافت، در حالی که مقادیر نشت یونی، مالون دی آلدئید، پرولین، قندهای محلول، پروتئین کل و ظرفیت آنتی اکسیدانی افزایش یافت. کاربرد پاکلوبوترازول باعث کاهش ارتفاع بوته، نشت یونی، قندهای محلول و نیز افزایش وزن تر و خشک سرزنی شده گیاه، وزن تر و خشک ریشه، کیفیت چمن، پرولین و پروتئین کل در تمامی سطوح تنش شد. پیش تیمار پاکلوبوترازول تأثیر معنی داری بر ظرفیت آنتی اکسیدانی نداشت اما باعث افزایش نسبی آن گردید. در مجموع یافته های این پژوهش نشان داد که پیش تیمار پاکلوبوترازول می تواند اثرات نامطلوب تنش خشکی بر رشد و کیفیت چمن را کاسته و نیز در جهت کاهش هزینه های نگهداری چمن در فضای سبز مورد استفاده قرار گیرد.